Zwichnięcie stawu kolanowego: poznaj jego przyczyny, leczenie i metody rehabilitacji. 3 minuty. Zwichnięcie stawu kolanowego jest bardzo bolesnym urazem spowodowanym przesunięciem elementów stawu. Konieczne jest prawidłowe leczenie. Zwichnięcie to uszkodzenie, w którym elementy znajdujące się w obrębie jednego stawu przesuwają się

Staw kolanowy jest największym stawem w ciele ludzkim, który odpowiada za zginanie i prostowanie oraz poruszanie się w pozycji wyprostowanej. Jest on zawiasowy, parzysty utworzony z trzech kości ( rzepka, piszczelowa i udowa). Powierzchnie stawowe pokryte są chrząstką i otoczone torebką stawową, której wnętrze stanowi błona śluzowa (maziowa). Staw posiada dwie łąkotki- boczną i przyśrodkową, które znajdują się w jamie stawowej. Są to włóknisto-chrzęstne struktury, które pełnią bardzo wiele bardzo ważnych funkcji i determinują prawidłowe działanie kolana. Łąkotki stanowią o stabilności stawu, bowiem zwiększają przyleganie powierzchni stawowych. Ponadto uczestniczą w przenoszeniu obciążenia. Odgrywają istotną rolę w procesie absorpcji wstrząsów. Jednym z istotniejszych elementów łąkotki jest jej róg tylny, w którym znajduje się bardzo wiele mechanoreceptorów odpowiadających za czucie głębokie stawu. Niestety w obszarze tym najczęściej dochodzi do różnego rodzaju uszkodzeń. Kolejnym ważnym elementem kolana są więzadła, które wzmacniają budowę stawu kolanowego oraz odpowiadają za stabilność i ruch. Wyróżniamy bardzo silne wewnętrzne więzadło krzyżowe przednie i tylne oraz zewnętrzne poboczne piszczelowe i strzałkowe. W stawie kolanowych występują także więzadła powiązane z łąkotkami, rzepką oraz tylnej częścią torebki stawowej. W torebkę stawową zanurzona jest kość rzepki, która ma powierzchnię przednią, tylną oraz trzy brzegi, podstawę i wierzchołek skierowany do stopy. Jest największą trzeszczką w ciele. Chroni staw od przodu oraz zwiększa działanie mięśnia czworogłowego uda. W okolicy stawu kolanowego występuje także kilka kaletek. Z uwagi na specyfikę ruchów staw kolanowy (po stawie skokowym) jest drugim najbardziej obciążonym stawem w ciele. Często dochodzi do kontuzji i urazów w jego obrębie zwłaszcza u osób aktywnych fizycznie. Niemniej jednak schorzenia możemy pogrupować na wrodzone i nabyte. Do nieprawidłowości wrodzonych zaliczamy głównie koślawość kolan oraz szpotawość, zaś dolegliwości nabyte związane są z urazami i mogą polegać na: naciągnięciu więzadeł i torebki; rozciągnięciu więzadeł i torebki; pęknięciu łąkotki/ek; zerwaniu więzadeł i torebki; zwichnięciu stawu kolanowego; złamaniu śródstawowym kości wchodzących w skład stawu; Każda z tych patologii jest bardzo groźna i nieleczona może mieć poważne konsekwencje. Zaniedbania mogą prowadzić do dalszej degeneracji struktur w kolanie. Jeśli w kolanie zaczyna dziać się coś złego, odczuwamy ból lub trudności w wykonywaniu ruchów to należy niezwłocznie udać się do specjalisty. OSTEO-MED to profesjonalne Centrum Medyczne, który oferuje specjalistyczną pomoc w przypadku dolegliwości kolan różnego pochodzenia. Współpracujemy z cenionymi ortopedami, traumatologami w oparciu o bezpieczne i sprawdzone techniki osteopatyczne i rehabilitacyjne, dzięki czemu jesteśmy w stanie zapewnić Państwu kompleksową opiekę i fachową pomoc. Najczęstrze dolegliwości stawu kolanowego to: Uszkodzenia wiązadeł kolanowychUszkodzenia łąkotekKolano skoczkaZapalenie gęsiej stopkiUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymUszkodzenia chrząstki w stawie kolanowymBoczne przyparcie rzepkiKolano biegaczaZespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowegoZespół przeciążenia piszczeli, goleniRehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego USZKODZENIA WIĘZADEŁ KOLANOWYCH: NACIĄGNIĘCIA, NADERWANIA, ZERWANIA Do uszkodzenia więzadeł w stawie kolanowym dochodzi najczęściej podczas uprawiania sportów np. piłka nożna, koszykówka, hokej, jazda na nartach. Kolana podczas aktywności narażone są na działanie różnych sił i przeciążeń co cząstko prowadzi do urazów. Bardzo często uszkodzeniom ulega grube, szerokie więzadło MCL, które znajduje się po wewnętrznej stronie kolana. Mechanizm uszkodzenia polega na skręceniu i ucieczki kolana do wewnątrz. W przypadku uszkodzeń więzadła krzyżowego przedniego (ACL) bardzo często dochodzi jednocześnie do naruszenia pozostałych struktur tj. chrząstki stawowej, łąkotek, więzadeł wewnątrz i wokół stawu kolanowego. Wyróżniamy trzy stopniową klasyfikację, która pozwala nam oszacować stopień uszkodzenia więzadła. Mówimy wówczas o naciągnięciu więzadła, naderwaniu lub zerwaniu. Każde z nich ma poważne skutki dla funkcjonowania stawu kolanowego, bowiem prowadzi do niestabilności, czyli stanu gdzie chore kolano wykazuje nadmierną ruchomość, większą niż powinno to wynikać ze stanu fizjologicznego. Diagnostyka i rehabilitacja więzadła kolanowego Odpowiednio podjęte leczenie uszkodzonych więzadeł jest kwestią niezwykle istotną, bowiem zaniedbania te mogą mieć poważne konsekwencje dla całego kolana, polegające na pogłębianiu się urazu oraz uszkadzaniu pozostałych struktur np. chrząstki i łąkotki. Proces degeneracji z kolei może skutkować wystąpieniem zmian zwyrodnieniowych. Leczenie osteopatyczne odbywa się w oparciu o szczegółowy wywiad zdrowotny z pacjentem i badanie manualne. Należy uwzględnić także wiek i poziom aktywności badanego. Po zebraniu niezbędnych informacji zostaje ustalony indywidualny plan rehabilitacji, wykonanie odpowiednich techniki, (MET) techniki energizacji mięśni, oraz techniki równoważenia napięć więzadłowych, w celu przywrócenia równowagi napięciowej w obszarze dotkniętym dysfunkcją (BLT), techniki mięśniowo-powięziowe, igłoterapia sucha, kinesiology taping. USZKODZENIA ŁĄKOTEK Łąkotki są integralną częścią stawu kolanowego. Ich specyficzna budowa umożliwia dopasowanie się do powierzchni stawowej przez co uczestniczą w procesie absorpcji wstrząsów i stabilizacji kolana. Dodatkowo odpowiadają za właściwy rozkład obciążenia w kolanie oraz odpowiednie smarowanie i odżywianie. Niestety te ważne elementy naszych kolan są bardzo podatne na uleganie różnym urazom i uszkodzeniom. Najczęściej dochodzi do nich w wyniku uprawiania sportu jako wynik licznych przeciążeń i mikrourazów na poziomie zgięciowo-skrętnym stawu bądź jako rezultat wypadku w którym pojawiają się duże siły oddziałujące na staw kolanowy np. komunikacyjnego . Za zniszczenia łąkotek odpowiadają także zaniedbania innych urazów kolan np. zerwanych więzadeł. Z wiekiem zmniejsza się unaczynienie oraz spada ilość komórek występujących w łąkotkach w związku z tym osoby starsze nawet jeśli nie są aktywne fizycznie są także narażone na ich uszkodzenia. Objawy uszkodzonej łąkotki Uszkodzeniu łąkotki towarzyszy silny ból, który nasila się podczas chodzenia i klękania. Ponadto w momencie urazu może być słyszalny charakterystyczny trzask w kolanie. Pojawia się również może obrzęk kolana, oraz trudności z poruszaniem. Chorzy doświadczają tzw. blokowania kolana w różnym zakresie ruchu lub ograniczenie ruchomości. Diagnostyka i rehabilitacja łąkotek Urazów w obrębie łąkotek nie należy bagatelizować, bowiem uszkodzona struktura będzie wykazywała tendencję do pogłębiania się np. pęknięcia. Dodatkowo zniszczony element będzie przemieszczał się w stawie, co może spowodować uszkadzanie powierzchni stawowych. Funkcjonowanie z uszkodzoną łąkotką negatywnie odbije się na stanie całego kolana. Kluczowe znaczenie ma fakt, że nie każde pęknięcie łąkotki jest takie samo. Przed podjęciem leczenia osteopatycznego należy dokładnie ocenić rodzaj i stopień urazu. Niezbędny w tym celu będzie szczegółowy wywiad z pacjentem oraz odpowiednio dobrane badanie palpacyjne. Pozwoli ono terapeucie odpowiednio ukierunkować plan rehabilitacji, a w razie konieczności pokierować w celu pogłębienia diagnostyki obrazowej celem wykluczenia/potwierdzenia konieczności interwencji chirurgicznej. Terapia osteopatyczna i manualna obejmuje normalizowanie napięcia mięśni w kończynie dolnej objętej urazem poprzez całą gamę technik tkanek miękkich oraz igłoterapii. Dodatkowo skupiamy się na pracy nad przywracaniem ruchów (cały staw jak również piętro łąkotek) oraz stabilizacji i wzmacniania i odżywiania uszkodzonych struktur. Aplikacja taśm kinesiology taping zapewnia odpowiednią stabilizację oraz usprawnia procesy gojenia. KOLANO SKOCZKA Kolejną patologią w obrębie stawu kolanowego jest schorzenie nazywane kolanem skoczka. Nieprawidłowość ta polega na uszkodzeniu więzadła właściwego rzepki w miejscu, w którym łączy się ono z rzepką i dotyka głównie osoby aktywne sportowo. Nieprawidłowość ta jest często bagatelizowana przez pacjentów i w wyniku zaniedbań problem się pogłębia, doprowadzając do dalszych degeneracji w obrębie stawu kolanowego. Brak odpowiedniego leczenia skutkuje przerodzeniem się pozornie niegroźnej dolegliwości w poważne stany przewlekłe i w konsekwencji staje się przyczyną zakończenia kariery sportowej wielu zawodników. Do głównych przyczyn występowania kolana skoczka zaliczyć można liczne przeciążenia, które w połączeniu z nieprawidłową biomechaniką kończyny i niewłaściwą stabilizacją centralną odpowiadają za występowanie choroby. Objawy kolana skoczka Typowe objawy kolan skoczka, których nie należy lekceważyć to: bóle podczas schodzenia ze stromej powierzchni, schodów; uczucie niepewności kolana; ból pod rzepką; ból nasilający się podczas treningów; Diagnostyka i rehabilitacja kolana skoczka Jeśli jesteś sportowcem lub osobą, której aktywność fizyczna opiera się na wykonywaniu wyskoków, lądowań oraz zmian kierunków biegu ( np. siatkarze, koszykarze, skoczkowie wzwyż) i/lub zauważyłeś niepokojące objawy nie zwlekaj z wizytą u specjalisty. Być może właśnie wystąpiło u Ciebie kolano skoczka, którego zlekceważenie może mieć katastrofalne skutki dla Twojej kariery lub normalnego funkcjonowania. Jedynie wizyta u specjalisty i odpowiednio dobrany program rehabilitacji może uchronić Cię przed tą przykrą wizją. Z dobrodziejstwa osteopatii korzysta wiele wybitnych sportowców, bowiem jest to metoda całkowicie integralna z harmonią całego ciała, w sferze zainteresowania której pozostaje nie tylko łagodzenie dolegliwości bólowych, ale skuteczne leczenie jego przyczyny. Gabinet OSTEO-MED oferuje porady fachowców z zakresu osteopatii, rehabilitacji, ortopedii oraz traumatologii, którzy specjalizują się z leczeniu dolegliwości występujących u sportowców i osób aktywnych fizycznie. Terapia skupia się na działaniu lokalnym: (MET), igłoterapia sucha, masaż poprzeczny, (BLT) balansowania więzadłowe, jak również działanie globalne: poprawa funkcjonowania pozostałych stawów, pracy w długich łańcuchach mięśniowo-powięziowych. ZAPALENIE GĘSIEJ STOPKI Nieprawidłowość polegająca na wystąpieniu stanu zapalnego przyczepu trzech mięśni ( krawiecki, smukły, półścięgnisty) to schorzenie, które głównie pojawia się u biegaczy, koszykarzy, pływaków oraz kolarzy. Przyczep owych mięśni swoim kształtem przypomina błonkę jaka występuje między palcami gęsi dlatego też choroba ta nazywana jest zapaleniem gęsiej stopki. Najczęstszą przyczyną zapalenia są liczne przeciążenia i przetrenowania, duża aktywność wyprostna kolana, brak lub niewłaściwa rozgrzewka oraz nieodpowiednie obuwie do ćwiczeń. Dodatkowo ryzyko zachorowania zwiększają niewyleczone uprzednie urazy w obrębie stawu kolanowego, niektóre choroby tj. cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów, a także wady układu kostno–stawowego np. choroba Osgooda-Schlattera, koślawość kolan itp. Objawy zapalenia gęsiej stopki Typowe objawy dla zapalenia gęsiej stopki to ból, który umiejscawia się po wewnętrznej stronie kolana nasilający się przy próbie zgięcia lub wyprostowania kolana. Dolegliwościom tym towarzyszy obrzęk. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. USZKODZENIA CHRZĄSTKI W STAWIE KOLANOWYM W organizmie ludzkim wyróżniamy trzy rodzaje chrząstek: szklistą, włóknistą i sprężystą. Chrząstka szklista pokrywa powierzchnie stawowe i umożliwia poślizg kości względem siebie. Ponadto pełni funkcje ochronną dla kości oraz absorbuje wstrząsy podczas chodu, biegów, podskoków. Cechuje ją duża sprężystość oraz wytrzymałość. Brak unaczynienia tej struktury jednak powoduje bardzo znikomą możliwość odbudowy. Z uwagi na fakt, że substancje odżywcze przedostają się do chrząstki jedynie przez płyn stawowy warunki jej naprawy są znacznie gorsze. Czynniki inicjujące uszkodzenia chrząstki stawowej: powtarzające się urazy stawu; zaburzenia osi kończyny; powtarzające się mikrouszkodzenia chrząstki stawowej; powtarzające się przeciążenia stawu; niestabilności stawu mało aktywny tryb życia; otyłość. Rehabilitacja po leczeniu operacyjnym Generalnie przyjmuje się, że leczeniu operacyjnemu poddawane są uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego w III i IV stopniu wg Outerbridge’a czyli: uszkodzenia sięgające głębokiej warstwy chrząstki ale nie dochodzące jeszcze do powierzchni kości oraz z widocznymi elementami kostnymi niepokrytymi chrząstką. Po leczeniu chirurgicznym przychodzi czas na rehabilitację stanowiącą niezbędny element leczenia pooperacyjnego. Program rehabilitacyjny wdrażany po zabiegach chirurgicznych podejmowany jest w celu zapewnienia warunków do regeneracji i naprawy chrząstki. W kolejnym etapie rehabilitacja ma za zadanie przywrócenie prawidłowego ruch w stawie kolanowym, a także wyrównanie ( i odzyskanie) siły mięśniowej. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddawane są uszkodzenia typu I i II wg Outerbridge/a czyli: chrząstka ma prawidłową powierzchnię jednak jest miękka ( I) oraz chrząstka traci swoją gładkość, uszkodzona jest warstwa powierzchniowa (II). W pierwszym etapie rehabilitacji terapeuta pracuje nad zniwelowaniem dolegliwości bólowych oraz obrzęku. W kolejnym etapie do programu rehabilitacyjnego wprowadzane są odpowiednie ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, celem których jest zapobieganie zanikom mięśniowym oraz utrzymanie właściwych zakresów ruchu w stawie. Następnie osteopata wprowadza ćwiczenia skierowanie na odzyskanie funkcji stawu kolanowego. BOCZNE PRZYPARCIE RZEPKI Rzepka jest największą trzeszczką w organizmie człowieka, zlokalizowana po przedniej stronie kolana. Pełni bardzo ważną rolę, bowiem ochrania staw przed urazami oraz zwiększa jego siłę wyprostną. Rzepka porusza się podczas każdego ruchu kolana przesuwając się w górę i w dół. Część tylna rzepki razem z kłykciami kości udowej tworzą staw rzepkowo-udowy. Podczas zginania i wyprostu kolana rzepka porusza się po bloczku kości udowej, co warunkuje prawidłową mechanikę stawu kolanowego. Nadmierne przyparcie rzepki do kłykcia bocznego nosi nazwę boczne przyparcie rzepki. Podczas ruchów kolana dochodzi do nadmiernego przesunięcia rzepki w boczną stronę i powstaje zaburzony „ tor” rzepki. Przyczyny bocznego przyparcia rzepki Nieprawidłowość ta może wynikać z dysbalansu mięśniowego co może mieć związek z osłabieniem mięśnia obszernego przyśrodkowego oraz nadmiernym napięciem bocznym struktur uda, a także uwarunkowań anatomicznych związanych z budową rzepki lub nasady dalszej kości udowej. Objawy bocznego przyparcia rzepki Pacjenci korzystający z rehabilitacji w centrum medycznym Osteo-Med najczęściej skarżą się na tkliwość w okolicy zewnętrznej części rzepki. Schorzenie objawia się także zmniejszeniem przesuwalności rzepki w stronę przyśrodkową. Dochodzi do ograniczenia ruchomości. Ze względu na obkurczenie troczków występuje również niemożność biernego uniesienia rzepki po stronie bocznej. Ponadto w okolicach rzepki mogą być odczuwalne dolegliwości bólowe o charakterze rozlanym. Rehabilitacja przyparcia bocznego rzepki W celu potwierdzenia przyparcia wykonuje się testy ruchomości rzepki jej ustawienia oraz analizy toru przesuwania podczas ruchu. W przypadku stwierdzenia tej dolegliwości proces rehabilitacji jest dwutorowy. Osteopata/fizjoterapeuta wykorzystując techniki terapii manualnej (MET, mięśniowo-powięziowe, BLT, mobilizacje i manipulacje), dry needling, taping rozluźnia mięśnie i struktury o wzmożonym napięciu, a odpowiednimi ćwiczeniami wzmacnia osłabione. KOLANO BIEGACZA To potoczna nazwa na dysfunkcję związaną ze stawem rzepkowo-udowym. W nomenklaturze medycznej schorzenie może nosić nazwę: zespół bólowy przedniego przedziału kolan, zespół rzepkowo-udowy czy z angielskiego PFPS. Schorzenie, jak sama nazwa sugeruje dotyczy głównie osób aktywnych fizycznie- w szczególności biegaczy długodystansowych, ale nie tylko. Niejednokrotnie z problemem borykają się kolarze, narciarze oraz piłkarze. Przyczyną występowania tzw. kolana biegacza mogą być różne patologie w obrębie stawu kolanowego. Podczas aktywności sportowch ( zwłaszcza wymagających aktywności zgięciowych) dochodzi do zjawiska przyparcia rzepki do kości udowej. Wówczas dochodzi do tzw. ciasnoty przedniej i podrażnienia i uszkodzenia struktur okołorzepkowych. Błona maziowa, która najczęściej ulega podrażnieniom może wklinować się pod rzepkę tworzą tym samym stan zapalny w stawie. Stałe podrażnianie skutkuje przerostem rzepki i wydzielaniem większej ilości płynu. Taka sytuacja znacząco ogranicza właściwe funkcjonowanie kolan oraz negatywnie wpływa na odżywianie chrząstki stawowej. Czynniki predysponujące do dolegliwości związanych z przednim przedziałem kolana to błędy treningowe, nieodpowiednio dobrana intensywność ćwiczeń, niewłaściwie dobrane obuwie, brak rozgrzewki, przetrenowania, a także brak regeneracji po treningu; koślawienie kolan, pronacja stopy; supinacja stopy osłabienie mięśnia obszernego przyśrodkowego względem m. obszernego bocznego; osłabienie mięśni czworobocznych oraz odwodzących udo; przykurcz określonych mięśni; słaba stabilizacja tułowia problemy z rzepką np. hipermobilność, boczne przyparcie Objawy kolana biegacza Pacjenci odwiedzający centrum rehabilitacji i osteopatii Osteo-Med najczęściej skarżą się na trudny do zlokalizowania, rozlany ból w okolicy rzepki, który to nasila się podczas aktywności fizycznej jak również zginaniu kolana (przysiady, wchodzenie, schodzenie ze schodów). Niejednokrotnie pacjenci zgłaszają dyskomfort podczas dłuższego siedzenia. Kolejnym objawem kolana biegacza może być uczucie blokowania kolana, choć nie u każdego pacjenta ono występuje. Funkcje kończyny zostają ograniczone. Rehabilitacja kolana biegacza Samodzielne rozpoznanie problemu nie należy do najprostszych z uwagi na fakt, że schorzenie daje wiele objawów, które odpowiadają innym problemom takim jak np. uraz łąkotki, zapalenie gęsiej stopki, zmęczeniowe złamanie rzepki. W tym celu najlepiej odwiedzić centrum rehabilitacji, gdzie fizjoterapeuta na podstawie odpowiednio przeprowadzonego badania klinicznego będzie w stanie potwierdzić diagnozę. Program rehabilitacji dobiera się indywidualnie do pacjenta. W celu szybkiego powrotu do formy sprzed urazu, stosuje się terapię manualna, suche igłowanie, tapin, ćwiczenia wzmacniające na osłabione struktury, rozciągające przykurczone mięśnie oraz ukierunkowane na poprawę stabilizacji tułowia i czucia głębokiego. ZESPÓŁ TARCIA PASMA BIODROWO-PISZCZELOWEGO Sportowcy, wykonując aktywności fizyczne bardzo często narażeni są na różnego rodzaju kontuzje oraz urazy. Nie ma większego znaczenia czy uprawiają sport zawodowo czy też amatorsko. Do wielu kontuzji dochodzi w skutek niepoprawnych wzorców ruchowych, złych nawyków, niewłaściwego doboru ćwiczeń, złej rozgrzewki. Do tego wszystkiego należy wspomnieć o zablokowaniach w ciele, które bardzo często uaktywniają się dopiero po intensywnym wysiłku fizycznym. Z tego też względu istotną rolę w szybkim powrocie do formy odgrywa odpowiednio dobrana rehabilitacja i osteopatia sportowa. Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego jest schorzeniem bardzo często występującym wśród osób aktywnych sportowo. Zespół ten występuje zarówno u amatorów biegania jak i zawodowców. Ponadto z problemem bardzo często borykają się kolarze, piłkarze, tancerze, sztangiści, tenisiści. Jako przyczynę problemu do niedawna uważano konflikt pasma biodrowo-piszczelowego i nadkłykcia bocznego kości udowej. Jak sądzono w momencie wykonywania zgięcia kolana z pozycji pełnego wyprostu pasmo przemiesza się do przodu i tyłu w stosunku do kłykcia powodując tym samym ocieranie się. Jednakże liczne badania potwierdziły, że zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego nie jest spowodowany przemieszczaniem się pasma nad nadkłykciem. Główną przyczyną problemu jest jego dociskanie. Rehabilitacja sportowców z zespołem tarcia pasma biodrowo-piszczelowego Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego najczęściej objawia się piekącym, ostrym bólem w bocznym przedziale stawu kolanowego, wykazującym trudności do punktowej lokalizacji. Dolegliwości bólowe nasilają się podczas aktywności fizycznej oraz wchodzeniu po schodach, zaś ustępują w pozycji wyprostu kolan. Bardzo często pojawia się obrzęk i dochodzi do ograniczenia funkcji kończyny zajętej. W przypadku wystąpienia typowych dla zespołu pasma biodrowo-piszczelowego dolegliwości należy reagować jak najszybciej. Bagatelizowanie problemu zdecydowanie pogorszy sytuację i wydłuży proces powrotu do sprawności. Rehabilitacja sportowców z w/w problemem dobierana jest indywidualnie i w zależności od fazy, w której znajduje się pacjent. U sportowców można powodzeniem zastosować masaż głęboki, dry needling, techniki terapii manualnej, kinesiotaping oraz odpowiednio skomponowane ćwiczenia rehabilitacyjne. ZESPÓŁ PRZECIĄŻENIA PISZCZELI, GOLENI Kolejną dolegliwością typową dla sportowców jest zespół przeciążenia piszczeli. Najczęściej występuje u piłkarzy, koszykarzy tancerzy. Schorzenie polega na występowaniu dolegliwości bólowych w środkowej i dolnej okolicy goleni podczas wysiłku fizycznego i obciążenia. Do najczęstszych przyczyn występowania zespołu przeciążenia piszczeli zaliczamy: – W zależności od zlokalizowania objawów: przeciążenie mięśnia piszczelowego przedniego, przeciążenie mięśnia piszczelowego tylnego – mikrouszkodzenia przyczepów mięśni do kości i stan zapalny okostnej pokrywającej kość piszczelową. Rehabilitacja sportowców Centrum Rehabilitacji i Osteopatii Osteo- Med specjalizuje się w terapii dolegliwości bólowych narządu ruchu (i nie tylko), rehabilitacji pourazowej oraz pooperacyjnej. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że każdemu ze sportowców zależy na szybkim powrocie do sprawności fizycznej. Dlatego też oferujemy Państwu indywidualnie dobraną, skuteczną i bezpieczną rehabilitację zaraz po wystąpieniu kontuzji, urazu albo po przebytej operacji. Rehabilitacja sportowa dobierana jest w zależności od wielu czynników, do których należy rodzaj uprawianej aktywności, stopień uszkodzenia oraz rozległość problemu. Zapewniamy kompleksową opiekę medyczną: osteopatów rehabilitantów fizjoterapeutów ortopedów i traumatologów reumatologów. REHABILITACJA PO ENDOPROTEZIE STAWU KOLANOWEGO Endoproteza stawu kolanowego to operacja polegająca na wymianie całego stawu kolanowego, bądź jego elementów składowych na sztuczne. Bardzo często zabiegi podejmowane są z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów, którą w odniesieniu do kolana nazywamy gonartozą. Wyróżniamy zwyrodnienia pierwotne oraz wtórne. Do pierwszej grupy zaliczymy degeneracje kolan bez jednoznacznej przyczyny, podczas gdy wtórne obejmują sytuację, w której do zniszczenia stawu kolanowego przyczyniły się stany patologiczne np. choroba reumatologiczna, choroby neurologiczne, urazy. Przed zabiegiem endoplastyki stawu kolanowego wskazana jest tzw. rehabilitacja przedoperacyjna, która ma na celu przygotowanie pacjenta do planowanej operacji w celu zapewniania maksymalnie pozytywnego rezultatu podejmowanego zabiegu. Pomoc doświadczonego osteopaty/fizjoterapeuty jest również niezbędna po samej operacji. Rehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego zawiera specjalnie opracowany program powrotu do sprawności. Rehabilitacja ma na celu przygotować pacjenta do poruszania się o kulach oraz swobodnego chodzenia po zróżnicowanym podłożu. Osteopata wdraża ćwiczenia, których celem jest zwiększenie zakresu ruchów w stawie, poprawa stabilności stawu kolanowego oraz zwiększenie siły mięśni operowanej kończyny. Ponadto rehabilitacja po endoprotezie kolana wspomaga proces powrotu do codziennej aktywności fizycznej a także zmniejszenie lub też likwidację dolegliwości bólowych. Mając świadomość ograniczeń wynikających z zabiegu endoprotezy oferujemy Państwu również możliwość skorzystania rehabilitacji domowej. .

Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu. Wysuwa się ona ze swojego miejsca do bocznej części stawu kolanowego. Najczęściej rzepka ulega zwichnięciu w wyniku urazu bezpośredniego, czyli uderzenia w staw kolanowy, szczególnie w jego pośrodkową część.

ochrania od przodu staw kolanowy